Katika mji wa kale wa Bukhara, ambapo ngome za mchanga zilishinda upeo wa macho na minareti mirefu zilichoma angani, aliishi mwanachuoni mwenye hekima aliyeitwa Al-Farabi. Al-Farabi alikuwa mjuzi wa maarifa, akipitia nyumba ya taaluma kama vile falsafa, muziki, hisabati, na unajimu.
Siku moja, wakati Al-Farabi akiwa ameketi katika bustani yake iliyowekwa na miti ya matunda, mgeni alimfika. Mgeni huyo alikuwa msafiri kutoka nchi ya mbali, akiwa na kiu ya maarifa.
"Mwanahekima, nimekuja kutoka ardhi yenye kiu," msafiri huyo alisema. "Nimetembea maili nyingi kupata chemchemi yako ya maarifa."
Al-Farabi alitabasamu. "Karibu, msafiri. Nyumba yangu ni nyumba ya maarifa. Uliza chochote, na nitashiriki nawe kile ninachojua."
Masaa yaligeuka kuwa siku, na bado msafiri huyo aliuliza maswali, akiitamani kila tone la hekima ambayo Al-Farabi angeweza kumpa. Al-Farabi alijibu kwa ustadi, akielezea siri za nyota, sheria za hisabati, na kanuni za muziki.
Lakini kati ya maswali yote, moja lilianzia mbali zaidi kuliko lingine lolote. "Mwanahekima, ni nini siri ya furaha?" msafiri huyo aliuliza.
Al-Farabi alipiga pause kwa muda mfupi. "Furaha, msafiri wangu, ni zawadi kutoka kwa Allah. Inapatikana kwa wale ambao huishi kulingana na kanuni za dini yao, ambao hufanya mema, na ambao hutumia maisha yao katika kutafuta maarifa."
Msafiri huyo alikaa kimya kwa muda, akijua uzito wa maneno ya Al-Farabi. "Asante, mwanahekima," alisema hatimaye. "Nimekuja hapa kutafuta maarifa, lakini nimeondoka nikiwa nimetulunza roho yangu."
Na hivyo, msafiri aliendelea na safari yake, akiwa na ujuzi mpya na hekima ambayo angembeba naye maili nyingi zijazo. Na Al-Farabi alibaki katika bustani yake, akiwa tayari kugawana maarifa yake na yeyote aliyetaka kutafuta.